Verɯentino.ouıʇuǝʍɹǝV

Sardinië
Het stikt er van de muggen, je neus vervelt en het water uit te kraan ruikt naar zwembad. Zomervakantie. Iedereen gaat nog. En wij zijn net terug. Van twee weken genieten van het leven. Dus heb ik me voorgenomen om daar nooit meer weg te gaan. Zon, zee, strand. Reptielen en vlinders in de achtertuin. Gedroogde hammen en duizenden pastasoorten. Schappen vol vermentino in de supermarkt. Wijn, overal wijn. Ja, natuurlijk moesten we wel weer richting huis, het eiland hebben we achter gelaten. Enkel dat genieten van het leven. Dat hebben we meegenomen. In een glas.  

Achterstevoren-ondersteboven
Vermentino is de lokale druif in de streek Olbia, wanneer je een glas witte wijn bestelt, en dat deden wij nogal eens, dan krijg je vermentino geserveerd. We hebben ze geproefd in allerlei soorten en maten. Wijnhuizen, wijnbarren en supermarkt. Strak droog, vol fruitig. Nuchter, iets minder nuchter. Ook al drink je het achterstevoren-ondersteboven, altijd die kleine ‘oempf’ in de afdronk. Pittig, kruidig, notig. Als je een overrijpe perzik eet of beter nog, een mango, dat suikertje wat dan achter in je keel kriebelt.. Dat is de ‘oempf’ van de vermentino. Geen kriebeltje waaraan je wilt krabben, zo eentje die stiekem zeer aangenaam voelt. Ze noemen Olbia ook wel ‘de gelukkige stad’, vanuit het Grieks geloof ik. Maar ook met een onvoldoende voor de klassieke talen zul je de vertaling begrijpen, met je hart en met je smaakpapillen.

Geniet, maar zonder mate
We huurden mountainbikes, in de zinderende hitte waren we op zoek naar strand, zee en verkoeling. Na een stuk doodsangsten uitgestaan te hebben op de snelweg, reden we onverharde wegen op. Daar waar honden liggen te waken voor de poorten, daar waar je bang bent een stuk scheenbeen kwijt te raken. Verdorde struiken en oververhitte koeien langs de weg. Sjezend van de paden af naar beneden, waar we bootjes vonden in een verlaten haven. Maar geen strand, geen zand. Terug de snelweg op, waar een verkoelend winkelcentrum ons wat ademruimte geeft. Sardijnen die vriendelijk de weg wijzen, allemaal een andere kant op. En nog steeds genieten we. Heuvel op, wegenkaart uitgevouwen, heuvel weer af.

Ja. Daar!
Aan het einde van een grindpad staat een bordje met de afbeelding van golfjes en een cocktail. Als we de fiets parkeren aan het einde van een zandweg, zien we het grote azuurblauwe genot opdoemen van achter de duinen. En daar, heel in de verte, staat een strandtentje. Geen mens op het strand. Hebben wij het paradijs gevonden? Met de slippers in de hand lopen we langs de branding, richting het hutje in het zand. Wanneer de gebruinde barman onze vino bianco vermentino inschenkt, weten we het zeker, hier gaan we nooit meer weg.
​
Sardinië zit voor altijd in ons glas.. Eh, hart.