Prettige leesdagen & een gelukkig nieuw blog

Ik begin fit en fris aan 2018, de laatste maanden van het vorige jaar waren minder fruitig. Kortere dagen, langere nachten. Minder slapen en meer gedachten. Vanaf dat de zon ondergaat in september, begint het leven pas weer in december. Vuurwerk op de Erasmusbrug knalde me weer terug op aarde. Genoeg wintergeslapen. Gewinterslaapt. Slaapgewintert. Nu genoeg met een ongeheven hoofd boven m’n halflege glas gehangen. Nu met goede moed een nieuw jaar in, tjokvol schone leistenen en verse kerfstokken.

Mijn glas is niet snel half leeg. Letterlijk niet. Maar figuurlijk zeker niet. Goede voornemens voor dit jaar heb ik niet. Slechte trouwens ook niet. Een advies heb ik. Eentje die ik ter harte neem, maar vooral van harte geef:

“More wine, less whine.”

Jezus deed dat al. Met wijn. En dat was maar een simpele timmerman. Die hoorde je ook niet zeuren. Kop op jongens. Praatjes vullen geen glaasjes! Ik zie zoveel halflege glazen om me heen en het liefst zou ik deze allemaal vullen. Helaas ben ik geen Superstar. 

Lag ik onlangs ineens in een ziekenhuis en werd ik onder narcose gebracht. Slangetjes aan alle kanten, beademing, infuus, blauwe-blotebillen-jurk. Niet fijn. En toch, tijdens het bijkomen uit deze vage toestand vertelde ik de anesthesist dat ik zo’n zin had in lasagne. Én welke wijn ik daarbij zou drinken. Het moet haast een Primitivo geweest zijn. Daar had ik zin in. Een zwoele, sappige Italiaan. Had ik ook maar zo’n dokter gehad..  

Je ziet, ook al zit je in een benarde situatie mijn lieve chardoneezen, syrahkezen, viogniers en muscatiers: Wijn lief voor elkaar. Happy new cheer!