I heard it through the bushvine.

We liepen een flinke wandeling in de Eifel in Duitsland. Mooie bossen, een stuwmeer en flink klimmen. Mijn ouders en ik. Compleet met afritsbroek, wandelschoenen en blaren pleisters. De paden op, de lanen in. Na ongeveer 50 meter het onverharde pad opgelopen te hebben, begon mijn zin in de naborrel al op te borrelen. Een bitterbal met een glaasje wit zou er wel in gaan. Negen uur ’s ochtends. En ik riep nog: ‘nou, dat heb ik normaal nóóit!’

Prachtige panorama’s komen we tegen, geen mens te zien, puur natuur. Verdwaalde bankjes, waarbij je zo kunt bedenken dat twee bejaarde wandelaars genieten van een welverdiende pauze, met een boterham en een appel. Ook ik krijg honger. Maar de ouders zoeken persé een picknick tafel. Dat duurt en dat duurt, we zijn al een paar uur onderweg. Nog even en ik ga één van die koeien hier bij de horens vatten. Ook hoopte ik ergens een wijngaard tegen te komen, Riesling? Muller Thurgau? Iemand? Maar dan, net wanneer m’n maag zich bij de onthouding heeft neergelegd, doemt er tussen de struiken, in het groen, een picknick tafel op.

M’n moeder pakt met een voldaan gezicht haar tas en vader trekt wat plastic glaasjes tevoorschijn. Wijnglaasjes? Ja, hoor! We drinken en eten als goden in Fr.. euh, Duitsland. Luxe broodjes met gedroogde ham en heerlijke kaas. Met liefde gemaakt door onze gastvrouw van het hotel in Slenaken. En de Kleine Zalze Chenin Blanc uit Zuid Afrika vloeit rijkelijk. Tropisch fruit, zo ruikt ‘ie en zo smaakt ‘ie. Een volle body, met een frisse afdronk. Afkomstig van een Stellenbosche Bush Vine. Beter dan dit wordt het niet hier in de bush.

We lopen verder, heuvel af, dat gaat nu wat joliger dan voor de picknick. Elastieke beentjes. Onderweg probeer in m’n familie duidelijk te maken wat een bushvine is. Een beetje als schaamhaar, maar dan anders. En lekkerder.

Het is een onderdeel van hoe de wijnstokken worden opgevoed. Dit doen ze om de groei condities zo optimaal mogelijk te maken. Verschillende soorten druiven, hebben verschillende behoeften. Geef je de plant veel licht door alle bladeren in toom te houden? Of heeft het druifje behoefte aan schaduw? Is hij vatbaar voor ziektes? En hoe is het klimaat? Zaken om rekening mee te houden. Een bushvine is eigenlijk een druivenstok die zijn eigen gang mag gaan. Wildgroei. Een beetje een bush zoals in de jaren ’60 gebruikelijk was, waar nu kaal of de Brazilian wax hot is. Die Brazilian heeft wat meer weg van de Guyot of Cordon methode, het opbinden van de planten. Makkelijker te controleren en bewerkelijker dan de bushvine. Vrij technisch hoor, allemaal. De bushvine is wat romantischer, gewoon druifjes die zo lekker geworden zijn, omdat de natuur haar gang is gegaan. F*cking FLOWERPOWER man!

Peace, love and happiness. Zomaar, voor even, daar in de Eifel.