 Wauw wàt een mooi product is het toch, wijn! En wat ontzettend heerlijk als je daar voor je werk elke dag mee kan werken. Ik vind het ontzettend leuk om af en toe een mooie gastblog over wijn te schrijven, en nog leuker om elke dag met wijn mijn salaris te verdienen. Sinds 2019 heb ik een eigen restaurant, samen met mijn vrouw die er de chef is. We genieten er elke dag weer van om het beste uit onszelf te halen en onze gasten te verwennen & plezieren! En hoe kan dat beter dan met wijn…
0 Opmerkingen
 Dik of dun, lang of kort. Klein, groot. Middelmatig. Ze zijn er in allerlei soorten en maten. Vormen en variaties. En dan nog die eeuwige discussie of “the size” er wel toe doet.Ik heb van die kleine goedkope gehad, dat was niet prettig. Nu heb ik eigenlijk alleen nog kwaliteit: bol, groot en dun, dat voelt veel lekkerder. Heel verwend ben ik. Bourgogne, Bordeaux, flûtes. In welk glas schenk jij je wijn?
 De stad zucht en kreunt. Onder de warme deken van de zomer. Stralende zon en stralende gezichten. Wuivende takken en zwaaiende rokjes.Je kunt met natte haren naar buiten, de wind is jouw föhn. Je kunt met zonder mouwen naar buiten, de lucht is jouw jas. Ik houd van de zomer, van hitte, van zweet op onbespreekbare plekken. En als ik de straten en stegen van de stad mag geloven houdt iedereen van terrassen. We terrassen[ww.] massaal.
 Niets is leuker dan op je vakantiebestemming genieten van de lokale cuisine. Je wil de sfeer proeven, de locals ontmoeten en proosten op het goede leven.Uiteraard weet je dat een midweekje naar de Provence eindigt in een rosé proeverij, en een roadtrip door de Rioja gepaard gaat met een hoop houtgerijpte rode wijn. Maar ook de minder bekende wijngebieden zijn zeker de moeite waard om te ontdekken, neem bijvoorbeeld Georgië of Hongarije, maar ook de Jura.
 Elke morgen wanneer ik mijn gifgroene lowrider bike met frisse tegenzin van het slot haal, het zadel opklim en de eerste duw tegen de trappers geef, besluipt mij een melancholisch gevoel.Weer zo’n dag. Terwijl mijn forens tocht door ons Utrecht een prachtige tocht is. Langs oude grachten, nieuwe restaurants en hippe koffietentjes.
 Sleutels. Shit, m’n sleutels. Voor de zoveelste keer ren ik als een kip zonder kop door mijn woonkamer. Jas onder de arm, tas aan de andere. Een stuk gevulde koek steekt uit m’n mond. Je mag niet vloeken met volle mond. Maar ik moet echt weg.Waar zijn die sleutels? Er schieten wat katten tussen m’n benen door, de hond kijkt me vragend aan. En vriendlief wacht tot ik uitgeraasd ben. Naast het verliezen van mijn sleutels, zorg ik ervoor dat ik mijn hoofd niet verlies. Druk. Veel te druk.
Wanneer is genoeg genoeg? Dat heb ik mij in mijn jonge leven al meerdere keren moeten afvragen. Wanneer breek je? Hoe ver moet het gaan voordat je niet meer op kunt staan? Verdriet en geluk liggen zo dicht bij elkaar, dat tranen soms ook niet meer weten welke emotie zij vertegenwoordigen.
Aan de buitenkant kun je niet zien wat er aan de binnenkant gebeurt, bij mensen niet, bij boeken niet, bij wijn niet. Een glimlach kan een historie aan verdriet verhullen. Een kaft voorspelt geen happy end. Een etiket kan de geur niet vatten. Vaak ben ik blij, vaak positief. Maar soms neemt de ervaring aan ongeluk de overhand. En dan? Vechten of vluchten? Vecht. Zing, huil, bid, lach, wijn en bewonder. Naast me staat een Monastrell uit Spanje. Een druif die rijpe, donker rode wijn aflevert. Kers, kruiden, jam. Alcohol percentage mag er ook best zijn, veel gezonnebaad heeft ie. Melancholische wijn voor een dito dag. Hier in de lobby van het hotel waar ik zit komen mensen binnen in galajurken en rokkostuums, lachende gezichten en meisjes op te hoge hakken. Er zijn er twee getrouwd vandaag. Kun je dat beloven aan elkaar? Eeuwige trouw? Is genoeg nooit genoeg? Je raakt verzadigd. Wanneer je eet raak je vol. Overal waar “te” voor staat is niet goed, dat heeft jouw oma vast ook eens gezegd. Het valt mij op dat de mens vrij kwetsbaar, doch veerkrachtig is. Wijn heeft daar ook wel iets van weg, je kunt het negeren in de kelder, jarenlang, waarna deze je beloont met een dansend palet op de tong. Geef iemand, geef wijn, wat het nodig heeft. Bloemen gaan ook niet in de bloei als je ze in de kelder zet. Wijn floreert niet in de zon. Benny Nijman zong over een knuppel die maar niet wist hoe. Vecht, tot je weet hoe. Proef, tot je weet hoe. Zoals ik van wijn houd, houd ik van mijn man. Genoeg is nooit genoeg. Het blijft verrassen, hij blijft verrassen. Geen wijn of geen dag is hetzelfde. Vergeef de wijn wanneer hij kurk heeft, de volgende keer zal hij weer spectaculair zijn. Vergeet niet dat de wijn een lange weg heeft afgelegd voordat je deze aan je lippen zetten kon, vergeet niet dat jouw partner een lange weg heeft bewandeld voordat hij aan jouw lippen hing. Geschiedenis doet ertoe, bij wijn, bij mensen. Omdat ik wil weten hoe, omdat ik wil proeven. Zingen, huilen, bidden en wijnen. Is genoeg nooit genoeg. Ik begin fit en fris aan 2018, de laatste maanden van het vorige jaar waren minder fruitig. Kortere dagen, langere nachten. Minder slapen en meer gedachten. Vanaf dat de zon ondergaat in september, begint het leven pas weer in december. Vuurwerk op de Erasmusbrug knalde me weer terug op aarde. Genoeg wintergeslapen. Gewinterslaapt. Slaapgewintert. Nu genoeg met een ongeheven hoofd boven m’n halflege glas gehangen. Nu met goede moed een nieuw jaar in, tjokvol schone leistenen en verse kerfstokken.
Mijn glas is niet snel half leeg. Letterlijk niet. Maar figuurlijk zeker niet. Goede voornemens voor dit jaar heb ik niet. Slechte trouwens ook niet. Een advies heb ik. Eentje die ik ter harte neem, maar vooral van harte geef: “More wine, less whine.” Jezus deed dat al. Met wijn. En dat was maar een simpele timmerman. Die hoorde je ook niet zeuren. Kop op jongens. Praatjes vullen geen glaasjes! Ik zie zoveel halflege glazen om me heen en het liefst zou ik deze allemaal vullen. Helaas ben ik geen Superstar. Lag ik onlangs ineens in een ziekenhuis en werd ik onder narcose gebracht. Slangetjes aan alle kanten, beademing, infuus, blauwe-blotebillen-jurk. Niet fijn. En toch, tijdens het bijkomen uit deze vage toestand vertelde ik de anesthesist dat ik zo’n zin had in lasagne. Én welke wijn ik daarbij zou drinken. Het moet haast een Primitivo geweest zijn. Daar had ik zin in. Een zwoele, sappige Italiaan. Had ik ook maar zo’n dokter gehad.. Je ziet, ook al zit je in een benarde situatie mijn lieve chardoneezen, syrahkezen, viogniers en muscatiers: Wijn lief voor elkaar. Happy new cheer! We liepen een flinke wandeling in de Eifel in Duitsland. Mooie bossen, een stuwmeer en flink klimmen. Mijn ouders en ik. Compleet met afritsbroek, wandelschoenen en blaren pleisters. De paden op, de lanen in. Na ongeveer 50 meter het onverharde pad opgelopen te hebben, begon mijn zin in de naborrel al op te borrelen. Een bitterbal met een glaasje wit zou er wel in gaan. Negen uur ’s ochtends. En ik riep nog: ‘nou, dat heb ik normaal nóóit!’
Prachtige panorama’s komen we tegen, geen mens te zien, puur natuur. Verdwaalde bankjes, waarbij je zo kunt bedenken dat twee bejaarde wandelaars genieten van een welverdiende pauze, met een boterham en een appel. Ook ik krijg honger. Maar de ouders zoeken persé een picknick tafel. Dat duurt en dat duurt, we zijn al een paar uur onderweg. Nog even en ik ga één van die koeien hier bij de horens vatten. Ook hoopte ik ergens een wijngaard tegen te komen, Riesling? Muller Thurgau? Iemand? Maar dan, net wanneer m’n maag zich bij de onthouding heeft neergelegd, doemt er tussen de struiken, in het groen, een picknick tafel op. M’n moeder pakt met een voldaan gezicht haar tas en vader trekt wat plastic glaasjes tevoorschijn. Wijnglaasjes? Ja, hoor! We drinken en eten als goden in Fr.. euh, Duitsland. Luxe broodjes met gedroogde ham en heerlijke kaas. Met liefde gemaakt door onze gastvrouw van het hotel in Slenaken. En de Kleine Zalze Chenin Blanc uit Zuid Afrika vloeit rijkelijk. Tropisch fruit, zo ruikt ‘ie en zo smaakt ‘ie. Een volle body, met een frisse afdronk. Afkomstig van een Stellenbosche Bush Vine. Beter dan dit wordt het niet hier in de bush. We lopen verder, heuvel af, dat gaat nu wat joliger dan voor de picknick. Elastieke beentjes. Onderweg probeer in m’n familie duidelijk te maken wat een bushvine is. Een beetje als schaamhaar, maar dan anders. En lekkerder. Het is een onderdeel van hoe de wijnstokken worden opgevoed. Dit doen ze om de groei condities zo optimaal mogelijk te maken. Verschillende soorten druiven, hebben verschillende behoeften. Geef je de plant veel licht door alle bladeren in toom te houden? Of heeft het druifje behoefte aan schaduw? Is hij vatbaar voor ziektes? En hoe is het klimaat? Zaken om rekening mee te houden. Een bushvine is eigenlijk een druivenstok die zijn eigen gang mag gaan. Wildgroei. Een beetje een bush zoals in de jaren ’60 gebruikelijk was, waar nu kaal of de Brazilian wax hot is. Die Brazilian heeft wat meer weg van de Guyot of Cordon methode, het opbinden van de planten. Makkelijker te controleren en bewerkelijker dan de bushvine. Vrij technisch hoor, allemaal. De bushvine is wat romantischer, gewoon druifjes die zo lekker geworden zijn, omdat de natuur haar gang is gegaan. F*cking FLOWERPOWER man! Peace, love and happiness. Zomaar, voor even, daar in de Eifel. Iedereen zoekt toch de juiste balans in zijn of haar leven? Geloof, hoop en liefde? Mensen vinden heil in religie, troost in muziek, liefde in partnerschap. Allemaal zoeken we naar de balans. Het juiste evenwicht tussen drukte en rust. Lusten en lasten. Waarom zou je dat niet meenemen naar de eettafel of de keuken? In de pan en naast de pan. Wijn en spijs is mijn religie. Eten en drinken! Een primaire levensbehoefte. Bij mij ook secundair, ik blijf niet alleen leven; ik word er ook nog eens gelukkig van. Tertiair, met wijn verdien ik mijn brood.
En Jezus nam een brood, sprak het dankgebed uit, brak het brood, deelde het uit en zei: “Schenk eens een wijntje in..” Gij zult niet perse wit bij vis schenken en rood bij vlees. Die regel is net zo oud als de weg naar Kralingen. Eigenlijk zijn er geen regels, geen Tien Geboden in het paren van wijn en spijs. Wel kun je rekening houden met een paar zaken. Het draait allemaal om de juiste balans. Wanneer een gerecht wat zuurder is, zoals bijvoorbeeld geitenkaas, zoek er dan een wijn bij met een wat hogere zuurgraad. Een Nieuw Zeelandse sauvignon blanc is hier bijvoorbeeld goddelijk bij. Maar je kunt ook een frisse pinot noir proberen. Eet je een gerookte zalm? Ga dan voor een wat vettere, rokerige wijn. Houtgelagerde chardonnay is hierbij echt een aanrader. Pittig stukkie worst in de pan? Wat dacht je van een pittig staaltje shiraz uit Australië? Of durf je een volle, pittige viognier hierbij aan? Ikke wel hoor, ik bennie bang. Maar zo zie je dat het gerecht eigenlijk dezelfde eigenschappen moet hebben als dat de wijn heeft. Ze gaan samen als Ronnie Flex en Lil’Kleine. Bassie en Adriaan. Denk ook aan de ‘zwaarte’ van het gerecht, niet in kilo’s, maar in smaak. Heb je een lichte pinot grigio? Zet deze niet naast een kabeljauw met pittige mosterd-peterseliekorst. Die krijgen ruzie en de wijn verliest. De kabeljauw is prima, maar vergezelt door wat zout, peper en limoen. Juist een dikke koeienkont op de BBQ liggen? Een rokerige, volle, zware wijn zal ‘m goed doen. Wit, rood, rosé, dat maakt dus niet uit. Als de karakters maar overeen komen. Maak er een goed huwelijk van. Opposites attract. Ja, dat ook. Dadels met spek.. Om je vingers, bijna onderarmen, bij af te likken zo lekker. Zoet met zout. Ook dat is een fijne combinatie. Foie gras met Sauternes is bijvoorbeeld een klassiekertje. Als die gans geleden heeft, zet er dan in ieder geval een goed glas wijn naast, for gods’ sake! Weet je wat je moet doen? Durven, ontdekken en doen. Wijlen Ceasar zei ook al zoiets: “vino, vidi, vici.” |
RSS Feed
